Vrede, waar is de weg naar vrede? Zingen, praten en bidden is niet voldoende, stemmen en demonstreren ook niet. Deze conclusie lijkt gerechtvaardigd, gezien het geweld tegen natuur, medemens en onszelf. Vrede komt niet als een geschenk uit de lucht vallen en zelf krijgen we het ook niet voor elkaar. Althans niet door onze stem te verheffen. Maar hoe dan wel? Waar is de weg naar vrede?
Wie van een afstand naar de aarde kijkt, ziet een lappendeken. De planeet is bedekt met een bonte verzameling van kleuren en vormen. Van water en land, stad en dorp, mens en dier, industrie en natuur. Wie verder inzoomt ziet de beschadigingen: Plooien en scheuren, vlekken en gaten. Wat is er aan de hand? De deken, ons leven op aarde, is beschadigd. Vraag is of we het kunnen herstellen. Om een antwoord te dichten, dienen we op zoek te gaan naar de oorzaak van de misvormingen: de bron van onze destructieve kracht.
Destructieve kracht
Op de planeet aarde wordt dagelijks gestreden. Tussen man en
vrouw, zwart en wit, links en rechts, God en Allah, Barcelona en PSG. Strijd is
goed, want het haalt ongekende krachten in ons naar boven. Krachten waarmee
we een mooi leven kunnen opbouwen. Maar de strijd gebruiken we ook om anderen naar
beneden te halen, te ontkrachten, te vernederen en te vernietigen. Krachten die afbreken in plaats van opbouwen, die verschillen
benadrukken én vernietigen.
Naties voeren oorlog met elkaar, religies staan tegenover elkaar, rassen discrimineren elkaar, bedrijven beconcurreren elkaar en politieke partijen bestoken elkaar. Het eigen land wordt bezongen, het buurland uitgefloten, de eigen religie bewierookt, de ander bestreden, het eigen belang voorop gesteld, dat van een ander ontkent. Velen lijden, niet in het minst de natuur. De destructieve kracht is zelfs zo groot dat voor het voortbestaan van de planeet gevreesd moet worden. Wat doen we onszelf, de ander, de natuur en de planeet aan?
Kijken naar de oorzaak
Willen we de kleurrijke lappendeken op aarde herstellen, dan
moeten we naar de oorzaak van ons destructieve gedrag kijken. Waarom kunnen we
verschillen moeilijk accepteren? Waarom willen we sterker zijn dan anderen? Waarom
kunnen we niet gewoon met elkaar sparren om beiden sterker te worden, om het
plezier van het spel, om de eer van ons allemaal? Tal van factoren spelen een
rol: de opvoeding thuis, de lessen op school, de voorbeelden op televisie, de
pijn van vorige generaties, etc. Blijft de vraag waarom deze externe factoren
ons zo sterk kunnen beïnvloeden en sturen...
Invloeden van buitenaf sturen ons groeiproces, onze ontwikkeling in het leven. Ze bepalen wat we weten, hoe we denken, wat we voelen en wensen. We komen
blanco op aarde, maar worden in een paar jaar volgepropt met andermans
kennis, meningen, voorkeuren, pijn, gevoeligheden, etc. De strijd begint, maar
is het wel onze strijd? Het vernietigende vuur ontvlamt, maar zijn het wel onze vlammen? Hoe stoppen we andermans strijd in onszelf? De ander beschuldigen heeft geen zin, dit lost niets op en
zorgt enkel voor meer strijd. Willen we de destructieve kracht in ons ontmantelen,
dan moeten we onszelf een spiegel voorhouden.
Beschadigd of ongeschonden
Waarom hebben externe destructieve krachten zo'n sterke invloed op
ons? Als we vanbinnen beschadigd zijn, dan krijgen die krachten vat op ons, als
we vanbinnen ongeschonden zijn dan zijn we niet of minder vatbaar. Voelen we ons niet geliefd, dan stoken ze
het vernietigende vuur in ons op, voelen we ons wel geliefd, dan ontvlamt het niet.
We weten en voelen dat de strijd niet de onze is maar die van een ander. We weten
en voelen dat de jaloezie, boosheid en haat van een ander is, niet van ons. Wat
maakt uiteindelijk het verschil tussen een mooie en lelijke lappendeken? Zelfliefde!
Zelfliefde is jezelf accepteren zoals je bent. Wie zichzelf liefheeft, kan anderen écht liefhebben. Wie zichzelf accepteert, kan anderen écht accepteren. Wie stopt met strijden tegen zichzelf, kan écht in vrede met anderen leven.
Mensen die de innerlijke bron van zelfliefde aanboren, worden immuun voor andermans destructieve invloed. Zij kunnen beginnen met het repareren van de lappendeken op aarde. Zij kunnen met elkaar een harmonieus leven opbouwen, een ieder met behoud van zijn of haar specifieke vorm en kleur. Dit is niet eenvoudig, gezien alle beschadigingen die we hebben opgelopen, maar het is wel de enige manier...
Niemand is perfect
Zelfliefde begint bij de erkenning dat niemand perfect
is. We zijn allemaal mensen met kwaliteiten én gebreken, met mooie én minder
mooie kanten. En we maken allemaal fouten. Dat is niet erg, daar kunnen we van leren.
Dus streven naar perfectie is in feite een aanslag op onszelf, de oorzaak van onvrede
in onszelf, de ontsteking van onze destructieve kracht. Verwacht geen perfectie
van jezelf en ook niet van je kinderen. Heb jezelf lief om wie je bent, heb je
kinderen lief om wie ze zijn. Wie deze onvoorwaardelijke liefde kan voelen en delen, levert de grootste
bijdrage aan vrede op aarde.
De behoefte om onszelf anders en beter voor te doen dan we zijn, komt voort uit een beschadiging. Iets in ons, groot of klein, werd niet gewaardeerd en gekoesterd door onze omgeving. Iets werd genegeerd, onderdrukt of vervormt, iets aan ons uiterlijk en/of aan ons innerlijk. Door ouders of anderen in onze omgeving. Dat kunnen we ze niet kwalijk nemen, want ook zij zijn ooit beschadigd geraakt. Willen we het vuur van destructie in ons doven, dan dienen we met onszelf aan de slag te gaan. De beschadigingen uit het verleden, daar waar de echte liefde ontbrak, naar boven halen en helen.
Bewustwording
De destructieve kracht in onszelf komt tot leven als we
beschadigd raken, als iets in onszelf er niet mag zijn. We zijn ons er vaak
niet bewust van, want we stoppen de pijn weg in ons onderbewuste. We willen het
verdriet niet voelen, dus drukken we het weg. Bewustwording is daarom stap één
op de weg van het hart. Bewust worden van wie je echt bent én van wie je bent
geworden. Wie van deze twee mensen één kan
maken, wordt een liefdevolle schepper van een harmonieuze wereld, een wereld
waarin we met onze liefdevolle kracht een stralende lappendeken van de aarde kunnen maken.
David Goedhart
Oprichter Partij van de Liefde
Wat de PvdL betreft, zou de politiek zich moeten inzetten voor een vreedzaam en zorgeloos bestaan voor iedereen. Niet voor één land, niet voor één bedrijf, maar voor iedereen. Win-win situaties scheppen in plaats van bestoken en beconcurreren. Ruimte bieden in plaats van vrijheid inperken. Verantwoordelijkheid geven in plaats van afnemen. Dit is het hoogste goed, het mooiste ideaal.
Mensen die de politieke arena betreden om bekend te worden, macht te verwerven en rijkdom te vergaren, zijn gewond vanbinnen. Ze zijn niet met onvoorwaardelijke liefde grootgebracht. Ze jagen iets na in de buitenwereld wat ze vanbinnen tekortkomen. Deze politici scherpen tegenstellingen aan om er zelf beter van te worden. Schakelen tegenstanders en concurrenten uit om hun positie veilig te stellen.
Angst regeert in hen, angst om door de mand te vallen, om buiten de boot te vallen. Zij laten hun oren hangen naar machtigen (multinationals en banken) in de hoop erbij te horen, nu en in de toekomst. Ze verbloemen hun wonden met verbale kracht en uiterlijk vertoon. Zij dienen niet het algemeen belang, slechts het eigen belang.
Mensen die bewust zijn van zichzelf, weten wat ze wel en niet kunnen, wat ze wel en niet leuk vinden. Als zij ook nog de wonden uit het verleden weten te helen, kunnen ze hun kwaliteiten op een liefdevolle manier gaan inzetten. Niet alleen voor zichzelf, maar voor iedereen. Zij die zichzelf kennen en accepteren, weten dat verschillen tussen mensen geen bedreigingen zijn maar aanvullingen. Handig om een complexe wereld harmonieus vorm te geven. Zij weten ook dat verschillen interessant en boeiend kunnen zijn. Handig om van elkaar te leren en weer verder te komen in het leven.
Zij die dit pad van bewustwording en heling bewandelen, komen langs het station van vergeving en dankbaarheid, het grote voorportaal van ons hart. Zij die uiteindelijk in hun hart geraken, kunnen de mensheid onvoorwaardelijk dienen. Wie durft?
Meest recente artikelen:
Ruim 13 jaar is Mark Rutte onze premier. Daarmee is hij de langstzittende minister-president in de geschiedenis. Een hele prestatie, gezien de vele valkuilen waar politici in kunnen stappen. Hij heeft ze allemaal omzeild, behalve één: de toeslagenaffaire. Dit dossier dwong hem tot aftreden. Maar wonder boven wonder, na zijn politieke dood stond hij...
In de politiek wordt zoveel gestreden dat we zijn gaan geloven dat politiek synoniem is aan strijd. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Politici kunnen ook samen optrekken, bijvoorbeeld als de nood hoog is, zoals nu. De berg aan onopgeloste problemen groeit ons boven het hoofd. Steeds meer mensen vragen zich vertwijfeld af hoe de rekeningen te betalen;...
Onze democratie wordt luid bejubeld. Geen kwaad woord over de macht van het volk. Wie dat wel doet wordt weggezet als communist of fascist. Of je direct staatsgevaarlijk bent als je een kritische noot plaatst. Vanwaar deze overgevoeligheid? Enerzijds heeft dat met de geschiedenis te maken. Lange tijd hebben we onder het pijnlijke juk geleefd van...
